ارزش یار با وفا.

در کتاب آمد که در عهد قدیم          

            خانه ای می ساخت سقراط حکیم

چون به پایان برد کار آن سرا                                      آمدند از ره رفیق و آشنا

ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ :این بنای مختصر            

         نیست درخورد تو ، ای صاحب نظر

چون توانی زیستن در این قفس            

           این قفس نبود مقام چون تو کس

بهر مردی چون تو واﻻ و حکیم                               بارگاهی باید و کاخی عظیم

در شبستان تو چون آییم جمع ؟         

             همچو پروانه به گرد روی شمع ؟

گفت در پاسخ که ما را باک نیست                         عارفان را خانه اﻻ خاک نیست

حجره ی خود گر بدینسان ساختم                        خانه ای درخورد یاران ساختم

بیش از این گر یار یکدل داشتم              

             بام خود تا عرش می افراشتم

در حقیقت یار یکدل کیمیاست        

         چون صدف کمیاب و چون دُر پر بهاست

شمع تا سوزد همه پروانه اند                                    بر فروغش واله و دیوانه اند

ور بمیرد شعله شمع وجود                                       دور گردند و پراکنده چو دود

جمله خویشانند و یاران مهربان